"Νίκος Φιλιππίδης: Ένα παλικαράκι ρούσο κι όμορφο."
Νίκος Φιλιππίδης. Ένα όνομα, μια ιστορία.
Μια ιστορία την οποία είχαμε την τύχη να την διηγηθούμε μέσα από την μουσική και τον χορό, με το δικό μας τρόπο στην παράσταση αυτή. Μια ιστορία, ένα αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που έχει αφήσει σε όλους εμάς, μια τεράστια κληρονομιά. Για αυτή την ευλογία που είχαμε εκείνες τις δύο αξέχαστες και γεμάτες με συναίσθημα ημέρες, πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Χορευτικό Όμιλο "Ειρήνη".
Πριν από ενάμιση μήνα σχεδόν, όταν μαζευτήκαμε για πρώτη φορά στην αίθουσα μας, δεν γνωρίζαμε τι επρόκειτο να συμβεί σε αυτή την παράσταση, παρά μόνο ότι ήταν ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του μεγάλου αυτού μουσικού. Οι μέρες περνούσαν και οι πρόβες γίνονταν ολοένα και πιο συχνές. Όσο πιο κοντά φτάναμε στην πρώτη παράσταση, τόσο τα συναισθήματα μας κατέκλυζαν ολοένα και πιο έντονα. Άγχος, προσμονή, χαρά, κούραση. Όλοι αναρωτιόμασταν, άραγε πως θα μετουσιωθεί αυτή η ιδέα; Άραγε θα βγει σωστά η κάθε σκηνή; Πως γίνεται να συνεννοηθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι; Πως θα οργανωθούν τόσοι πολλοί χορευτές, ηθοποιοί και μουσικοί; Οι φίλοι μας που είναι πολλά παραπάνω χρόνια στο χορευτικό μας έλεγαν “Μην αγχώνεστε, όλα θα πάρουν τη σειρά τους. Έτσι ξαφνικά. Με έναν τρόπο μαγικό”.
Έτσι και έγινε. Παρασκευή βράδυ. Τα φώτα σβήνουν και ακούγονται τα πρώτα λόγια της παράστασης. Εμείς οι χορευτές παραμονεύουμε πίσω από τις κουρτίνες. αναμένοντας το σήμα του δασκάλου. Τα πόδια τρέμουν, τα χέρια ιδρώνουν και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου "ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ" ακούγεται ψιθυριστά αλλά έντονα από το στόμα του δασκάλου. Τα φώτα πλέον ανάβουν, η μουσική ηχεί σε όλη την αίθουσα, μαζί με τον ενθουσιασμό και τη χαρά του θεατή. Και εκεί τα ξεχνάς όλα και το απολαμβάνεις. Οι εναλλαγές των σκηνών γρήγορες και έντονες. Δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα και η παράσταση έχει ήδη φτάσει στην τελευταία της σκηνή. Και ξαφνικά, φτάνει η ώρα της υπόκλισης και του χειροκροτήματος.
Μα το χειροκρότημα δεν πάει σε εμάς. Το χειροκρότημα είναι για τον δάσκαλο μας, τον Δημήτρη Μπάκο, που με υπομονή, επιμονή και πολλή φαντασία μετουσίωσε αυτή την ιδέα σε πράξη. Το χειροκρότημα πάει στο ΔΣ του Χορευτικού “Ειρήνη" για την στήριξη, την υποστήριξη, την εμπιστοσύνη που έδειξαν σε όλους τους συντελεστές αυτής της παράστασης, αλλά και το μεράκι τους για την συνέχιση αυτής της φλόγας που καίει μέσα στους περισσότερους από εμάς. Τη φλόγα για την διατήρηση, τη συνέχιση και την μεταλαμπάδευση της παράδοσης μας. Όμως, το μεγαλύτερο χειροκρότημα πάει στον κο. Φιλιππίδη, διότι δίχως εκείνον δεν θα είχαμε αυτές τις όμορφες αναμνήσεις να αναπολούμε σήμερα.
Σας ευχαριστούμε όλους.
- γράφει η Ιωάννα Τσιαβού -
