3ο Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών Αντιπάρου
«Χόρευε.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα».
Στον υπόλοιπο κόσμο οι καλλιτεχνικές ανησυχίες των πρώτων ανθρώπων άρχισαν στο μισοσκόταδο, στα βάθη των σπηλαίων. Εδώ στο ελληνικό Αιγαίο εκδηλώθηκαν στην ακροθαλασσιά, κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου. Το πρωτόγονο ζωντανεύει μέσα στην ατμόσφαιρα της αυθεντικότητας και της καθαρότητας των ελληνικών νησιών και μετουσιώνεται σε ομορφιά.
Ο χορός, η πρωταρχικότερη καλλιτεχνική έκφραση του ανθρώπου, που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη της προϊστορίας, ο συνδεδεμένος με την παραδοσιακή ζωή του λαού μας, άνθισε στην Αντίπαρο, στον ρυθμό και τα βήματα του Ικαριώτικου, του Μπάλου, του Συρτού, της Βλάχας, του Ροδίτικου και άλλων περιοχών του τόπου μας. Πίσω από τα βράχια του Σιφνέικου το φόντο ήταν όλο χρυσαφί, το χρυσαφί που αφήνει ο πορφυρός μεγάλος δίσκος πάνω από τα νερά, καθώς τραβάει την κουρτίνα του φωτός ανοίγοντας την αυλαία του τρίτου Φεστιβάλ παραδοσιακών χορών: «Χοροαρμενίσματα στην Αντίπαρο».
Η ομάδα του χορευτικού μας, με απαράμιλλο ενθουσιασμό, με καρδιά, σώμα και νου, στη λάμψη που στραφτάλιζε το ασημένιο σεληνόφως, έκανε την πιο εντυπωσιακή εμφάνιση, μετέδωσε σε όλους τους θεατές την αγάπη για την παράδοση, το πάθος για τη χορευτική έκφραση και απεκόμισε το πιο ένθερμο χειροκρότημα.
Η Αντίπαρος, το μικρό αυτό νησί, το δεμένο στην Πάρο σαν βαρκούλα, ήταν ένα όνειρο συγκεντρωμένο στο δρόμο εκείνο το μοναδικό του, στο κέντρο του κέντρου της, με τα μπλε παράθυρα, τις κάτασπρες αυλές και τις μωβ βουκαμβίλιες, αλλά και στις καταγάλανες παραλίες της, στις Ψαραλυκές. Θαυμαστό ήταν και το σπήλαιο με τους εντυπωσιακούς σταλαγμίτες, ένα από τα αρχαιότερα και βαθύτερα σπήλαια των Βαλκανίων, γνωστό και ως Καταφύγι, καθώς εκεί κρύφτηκαν οι Μακεδόνες που συνωμότησαν κατά του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το νησί μιας έγχρωμης Μανταλένας, του παλιού θρυλικού ελληνικού κινηματογράφου, σε μουσική Χατζιδάκη, που μαγεύει με το πιάνο του, σ’ εκείνα μιας Θάλασσας Πλατειάς τα οριστικά του χρόνου γυρίσματα, μας άφησε τις πιο τρυφερές αναμνήσεις, αλλά και τη σφοδρή επιθυμία για τις επόμενες χορευτικές συναντήσεις της πιο όμορφης παρέας, αυτής του Χ.Ο. ΕΙΡΗΝΗ! Τα λόγια του ποιητή ας ταξιδεύουν τις σκέψεις μας:
Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.
Κώστας Βάρναλης
[Να σ΄ αγναντεύω θάλασσα, απόσπασμα]
- Γράφει η Διονυσία Γαλάνη. -
