Χορέψαμε στο αφιέρωμα για τον Χρόνη Αηδονίδη, στο Ηρώδειο
Κάθε νότα έφευγε από τις χορδές και έβρισκε το δρόμο της στις φυλλωσιές, σαν να 'ξερε το μονοπάτι προς την καρδιά του νυχτερινού ουρανού. Κι τότε από τα βάθη της σκιάς, οι πυγολαμπίδες ξυπνούσαν μικρά σπινθηρίσματα ψυχής ακολουθώντας το τραγούδι. Χόρευαν στον αέρα, ζωγραφίζοντας αόρατες παρτιτούρες από χρυσή σκόνη, λες και ήθελαν να φυλάξουν τη μουσική μέσα σε κουκούλια φωτός. Ίσως, σκέφτηκε ο Ορφέας, ο κόσμος να είναι φτιαγμένος από αυτή την ίδια ύλη, μισή ήχος, μισή φλόγα και να γεννιέται ξα ...